အရက္

အရက္သည္ ေသာက္ၿပီးေသာ္ လူကိုယ္ခႏၶာအတြင္းရွိ ေသြးမ်ားပိုမို လည္ပတ္ကာ မူးယစ္ေစ၏။ ဘိန္းမွာခရစ္ႏွစ္ ၁၈၀၀ မတိုင္မီကေပၚေပါက္လာခဲ့ေသာ္လည္း၊ အရက္မွာ ခုႏွစ္ေရတြက္၍ မရေလာက္ေအာင္ အလြန္ေရွးက်သည့္ ကာလကတည္းက ေပၚေပါက္လာခ့ဲသည္။ မူးယစ္ျခင္းသည္မာန္ယစ္ျခင္း၊ မာန္မူျခင္း၊ မာန္တက္ျခင္းျဖစ္သည္။

ပိဋကတ္ထဲမွ အရက္ဇာတ္လမ္း

ျမတ္စြာဘုရား သာဝတၳိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္ ေသေသာက္သဘင္အခါ က်သည္ႏွင့္ ဝိသာခါအမႉးရွိေသာ ေနာက္လိုက္မိန္းမ ငါးရာတုိ႔သည္ ဥယ်ာဥ္သို႔ သြားကာ တစ္ေန႔လံုး အရက္ေသစာ ေသာက္စားမူးယစ္ၿပီးေသာ္ ညေနခ်မ္း၌ ဘုရားရွင္ထံသြားၾကသည္။ ဘုရားေရွ႕ေတာ္သို႔ေရာက္လွ်င္ အရွက္ကင္းမဲ့စြာ သီခ်င္းဆုိၾက၊ ရယ္ၾက၊ ကခုန္ျမဴးထူးၾက၏။ အခ်ိဳ႕ အဝတ္ဗလာျဖင့္ တံုးလံုးပက္လက္အိပ္ၾက၏။ ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္္ ညိဳေသာေရာင္ျခည္ကို လႊတ္လ်က္ေနေတာ္မူရာ ပလႅင္ေတာ္မွ ကြယ္ခဲ့၍ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ထ္ိပ္၌ ရပ္ေတာ္မူေလ၏။ ညိဳေသာေရာင္ျခည္ေတာ္ေၾကာင့္ ေမွာင္္အတိက်သြားသျဖင့္ မိန္းမတို႔ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းျပင္းစြာျဖင့္ ငိုေၾကြးၾကကုန္၏။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ လင္းေသာေရာင္ျခည္ေတာ္ကိုလႊတ္လ်က္ ေနေတာ္မူရာ ပလႅင္ေတာ္၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူကာ “သင္တို႔သည္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတည္းဟူေသာ အေမွာင္ျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းေနပါလ်က္ အလင္းကို အဘယ္ေၾကာင့္ မရွာၾကသနည္း” ဟု တရားေဟာေတာ္မူ၏။ မိန္းမငါးရာတို႔လည္း အကၽြတ္တရားရၾကေလ၏။ ထိုအခါ ဝိသာခါ ဒါယကာမသည္ ဤမွ်အရွက္အေၾကာက္ကို ဖ်က္ဆီးတတ္ေသာ ေသရည္ ေသရက္သည္ အဘယ္အခါက စျဖစ္ပါသနည္း ဟုေလွ်ာက္သျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ပထမဆံုးအရက္ေပၚလာျခင္း အေၾကာင္းကို ေဟာေတာ္မူ၏။

ပိဋကတ္က်မ္းဂန္လာ အရက္၏အစ

ေရွးသေရာအခါ ဗာရာဏသီျပည္၌ သဗၺမိတၱမင္းႀကီး မင္းျပဳစဥ္က ကာသိတိုင္းသား(သူရာ)အမည္ရွိေသာမုဆိုး တစ္ေယာက္သည္ ဟိမဝႏၲာေတာ၌ အမဲပစ္ရန္ အသြား ေတာင္ေျခ၌ အကိုင္းသံုးခြရွိေသာ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္၏ အကိုင္းခြဆံုနား၌ ငွက္တိုု႔သည္အရက္ကို ေသာက္ၿပီးျမဴးတူးေပ်ာ္ပါးကာ ဟစ္ေအာ္ေၾကြးေၾကာ္ၾက၏။ ထို႔ေနာက္ ေအာက္သို႔ျပဳတ္က်လ်က္ အေသကဲ့သုိ႔ျဖစ္ေလ၏။ အတန္ငယ္ၾကာလွ်င္ တဖန္ျပန္တက္ၿပီး ထိုအရည္ကိုေသာက္ၾက ကုန္၏။ ဤသို႔အတန္တန္ ျမဴးတူးၾကသည္ကိုျမင္သျဖင့္ မုဆိုးကတက္၍ ၾကည့္ရာသစ္ခြတြင္မိုးတြင္းေရက်၍ အနီးအပါးမွ ဇီးျဖဴ ရွစ္ရွား၊ ဖန္းခါးသီးတို႔ိကုိုလည္းေကာင္း၊ သေလးစပါးတို႔ကိုိလည္းေကာင္း၊ ငွက္တို႔ယူေဆာင္ကာ ထိုသစ္ခြ၌စား၍ စားၾကြင္းမ်ား သစ္ခြတြင္းသို႔က်သျဖင့္ ေႏြအခါ၌ ဆူးေပါက္၍ အရက္ျဖစ္ေနသည္ကိုျမင္သျဖင့္ ေသာက္ၾကည့္ေလ၏။

ထို႔ေနာက္ မူးယစ္လာကာ သစ္ပင္ေအာက္၌ မူးသျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကေသာ ငွက္တို႔ကိုသတ္၍ မီးကင္ကာစား၏။ ေသရည္ကိုလည္း အဖန္ဖန္ေသာက္၏။ ဤသို႔အားျဖင့္ မူးယစ္ကာ အိပ္၏။ ထို႔ေနာက္အနီးရွိ ဂရုဏရေသ့ထံ ေသရည္ႏွင့္အမဲကင္တို႔ကိုယူသြားကာ ႏွစ္ဦးသား ေသာက္စားမူးယစ္ၾကေလ၏။ ယင္းေနာက္ ထိုအရည္ကို ဝါးက်ည္ေတာက္တို႔ျဖင့္ထမ္း၍ ပစၥႏၲရာဇ္မင္းအား ဆက္သရာ တစ္ၿမိဳ႕လံုးအရက္ ေသာက္သျဖင့္ပ်က္ေလ၏။

ေတာ၌အရက္ကုန္သျဖင့္ အိုးႀကီးအိုးငယ္တို႔ျဖင့္ ခ်က္ၾကေလ၏။ ထိုအခါမွစ၍ အရက္ခ်က္ျခင္း၊ အရက္ေသာက္ျခင္း ေပၚေပါက္လာေလသည္။ ထိုေသရည္ကိုလည္း သူရာဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ဂရုဏဟူ၍လည္းေကာင္း ေခၚေလ၏။ မင္းလည္း ေသအိုးအနီး၌ ၾကြက္မ်ား မေသာက္ေစရန္ေၾကာင္တို႔ကို ခ်ည္ထားကာ ႀကီးစြာေသာ မ႑ပ္ကိုျပဳ၍ ေသေသာက္သဘင္ က်င္းပအံံ့ဟု တစ္ၿမိဳ႕လံုး စည္ေမာင္းလည္ေစ၏။ ေၾကာင္တို႔လည္း ေသအိုးမွ အျမႇဳပ္တို႔ေဝက်သည္ကို ေသာက္သျဖင့္ အေသကဲ့သို႔အိပ္ေလ၏။ ၾကြက္တို႔လာ၍ေၾကာင္တို႔၏ နားရြက္အၿမီးတို႔ကို စားၾကေလ၏။ အမတ္တို႔ျမင္လွ်င္ ေသရည္မဟုတ္၊ အဆိပ္ဟုေလွ်ာက္ သျဖင့္ သူရာမုဆိုးႏွင့္ ဂရုဏရေသ့တုိ႔အား သတ္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ေၾကာင္တို႔အမူးျပယ္မွ အရက္ျဖစ္ေၾကာင္းသိ သျဖင့္ ေသာက္ရန္ျပင္ၾကေလ၏။ သိၾကားမင္းလည္း ေလာကႀကီး ပ်က္စီးေတာ့မည္ကို ျမင္သျဖင့္ လာေရာက္ဆံုးမကာ အရက္အိုးတို႔ကို ရိုက္ခြဲေစ၏။ “ေလာကႀကီးအား ပ်က္စီးေစေသာ ေသအရက္ကို ေသာက္စားျခင္းမွ ေရွာင္ၾကေလာ့”ဟု ဆံုးမကာနတ္ျပည္သို႔ ျပန္ေလ၏။ ေသအရက္ကို မင္းႏွင့္တကြ တစ္ျပည္လံုးေရွာင္ၾကဥ္သျဖင့္ ခ်မ္းသာရာကိုရၾကေလ၏။

အရက္မ်ိဳး ၅-ပါး

လူမျပဳေသာ္လည္း အလိုအေလ်ာက္ျဖစ္ေနတတ္ေသာ ေမရယေခၚအရက္မ်ိဳးငါးပါး။

1. ပုပၹါသ၀- သစ္ပြင့္ရည္မွျဖစ္ေသာအရက္၊
2. ဖလာသ၀-သစ္သီးရည္မွျဖစ္ေသာအရက္၊
3. မဓြာသ၀-မုဒရက္ရည္မွ ျဖစ္ေသာအရက္၊
4. ဂုဠာသ၀-ၾကံရည္မွျဖစ္ေသာအရက္၊
5. သမ ၻာရသံယုတၱ- အရက္ျဖစ္ေၾကာင္း ၀တၳဳေပါင္းတို႔စုေပါင္း၍ ျဖစ္ေသာအရက္။

အရက္ေသာက္ျခင္းအျပစ္ ၆-ပါး

“ဥစၥာယုတ္ျခင္း၊ ျငင္းခံုမ်ားစြာ၊
ေရာဂါထူေျပာ၊ ေက်ာ္ေစာမဲ့တံု၊
မလံု အဂၤါ၊ ပညာ နည္းရွား
ဤ ၆-ပါးကား၊ ေသာက္စားေသစာအျပစ္တည္း။”

Ref ;;;; http://wikimyanmar.co.cc/wiki/index.php?title=%E1%80%A1%E1%80%9B%E1%80%80%E1%80%B9